من الغریب الی الحبیب

نقل است در روزگار جوانی خانه‌شان میزبان علی و پسرانش بود. بر بام  به انتظار نشسته بود و راه را میکاوید. از دور که میهمانان را دید خواست به شوق بدود و خبر را برساند. افتاد و دیگر نفس نکشید. مرده بود. جوان را در اتاقی پنهان کردند محض خاطر میهمانان.
میهمانان سراغش را گرفتند و ماجرا را فهمیدند. حسین کنارش نشست و صدایش کرد. جوان نفس نمی کشید. حسین دوباره صدایش کرد. جوان چشمهایش را گشود.

***
باران تیغ و شمشیر هم که ببارد
مرگ هزار بار
از دهان شمشیر پیکرت را هم
بوسیده باشد
خانه باشی
یا در صحرای بلا
چشم می گشایی
وقتی حسین بگوید
حبیب